Wielkości fizyczne i pomiary

Międzynarodowy układ miar zwany układem SI składa się z następujących jednostek podstawowych: metr, kilogram, sekunda, amper, kelwin, mol i kandela.

Do mierzenia długości używa się jednostki metr. Symbolem jest m.  W celu dokonania poprawnego pomiaru długości stosuje się metodę porównawczą. Porównuje się wielkość mierzoną ze wzorcem, najczęściej w postaci linijki.

Podobnie, do mierzenia masy danego obiektu, można wykorzystać metodę porównawczą. Idealną do tego wagą jest waga szalkowa.

Wagi elektroniczne zamieniają siłę nacisku na masę. Stosują więc metodę pomiaru pośredniego i wyliczają potrzebną rzecz. Podstawową jednostką masy w układzie SI jest kilogram [kg]. Mylące może być to, że jest to wielkość z przedrostkiem (kilo). Większość jednostek uzupełniających nie ma przedrostków.

Do pomiaru czasu używamy różnych rodzajów zegarów i chronometrów.

Jednostką podstawową jest sekunda i należy pamiętać, że dopiero jej sześćdziesiętna wielokrotność zamienia się na minutę (1′). Podobnie dopiero 60′ daje 1 h (godzinę).

Wśród pozostałych jednostek podstawowych ważny jest amper [A] i kelwin [K]. Amper jest jednostką natężenia prądu elektrycznego i często w skrócie mówi się o tej wielkości prąd elektryczny. Natomiast kelwin jest używany do określania temperatury bezwzględnej.

Przedostatnia jednostka podstawowa to mol  [mol], który służy do określania ilości materii. Jest to, podobnie jak tuzin czy kopa, sposób na określanie jakiejś liczby elementów.

Kandela [cd] jest rzadziej spotykana jednostką. Określa światłość danego rodzaju promieniowania.

Podczas pomiaru należy pamiętać, że niemożliwe jest zmierzenie szukanej wielkości ze stuprocentową pewnością. Zawsze jest błąd pomiarowy. Jeśli jest to wada przyrządu (błąd systematyczny) zmieniamy przyrząd. W celu zniwelowaniu błędu przypadkowego, który wynika z warunków panujących i podejścia eksperymentatora, pomiar należy zwielokrotniać.